Kip

Er zit een kip in de tuin. Een slanke, elegante zwarte kip. Zoals een goede kip betaamt, zegt ze nog tok tok tok ook, terwijl ze op hoge poten door het gras stapt. Hond is door het dolle heen. Wat een geweldig begin van de zaterdag. Hoopvol kijkt ze me aan, terwijl ze tegen de achterdeur opspringt. "Baasje, mag ik...?" Nee Hond, jij mag even helemaal niks. Geen herhaling van het bloederige slachtfeest van enkele maanden terug, graag. Het was een mooie lentedag, uitermate geschikt voor een lange wandeling met Hond. Ontspannen genoot ik van het zonnetje, totdat Hond met een sprong in de bosjes verdween. Gekakel en tumult. En daar dook Hond weer op, een grote kip bij het nekje in haar bek. "Los!" gilde ik, "Hond, los!" Met een dof geluid viel de kip op de grond. Ze bewoog - "sta op, asjeblieft, sta op", sommeerde ik haar. Er liep een dikke, donkerrode straal bloed uit het nekje. Nee, die zou niet meer opstaan. Wat nu? De dierenambulance bellen, de eigenaar opsporen, het beest in de bosjes wegmoffelen? Ik besloot om door te lopen. Ja zeg! Het is hier toch zeker de openbare weg, de kip had ook onder een auto kunnen komen, wie laat die beesten daar dan ook lopen, en Hond volgt ook gewoon maar haar instinct. Toch voelde ik me een stuk minder ontspannen.

De kip in mijn tuin moet nu maar eens weg. Ik besluit haar te vangen en in haar eigen tuin weer los te laten, twee huizen verderop. Gewapend met een snee brood stap ik er op af. Uiteraard pak ik dit daadkrachtig en professioneel aan. Kip heeft daar andere ideeën over. Luid kakelend vliegt ze op en belandt in de dakgoot van de buurman. Zonder bloed. Hond baalt.