Haar

Dagelijks moet ik tegenwoordig met de stofzuiger aan de slag. En ik overdrijf niet als ik zeg dat ik de frequentie net zo makkelijk kan opvoeren naar tweemaal daags. Want Hond is in de rui. En Hond ruit alsof haar leven ervan af hangt. Elke dag produceert ze een kamerbreed hoogpolig tapijt van hondenbont. Ik zag eens op tv dat er dames zijn, ja, gewoon in Nederland, die wol spinnen van honden- en kattenharen om daar fijne warme truien van te breien. Ze mogen bij mij de stofzuigerzak komen leeghalen. Het kan geen toeval geweest zijn dat ik bij de dierenwinkel niet Honds vaste merk brokjes vond, maar in plaats daarvan een nieuw product. En ook nog eens zonder kunstmatige geur-, kleur- en smaakstoffen. Wel allerlei kruiden: brandnetel, duizendblad, heermoes en guldenroede. De één met nog mooiere eigenschappen dan de ander. Gezamenlijk moeten ze ervoor zorgen dat de haaruitval van Hond minder wordt, belooft het display. Hond lust er wel pap van. Maar Hond eet dan ook alles. Van gebruikte zakdoeken die ze feilloos uit jassen, tassen, broekzakken en onder hoofdkussens vandaan weet te vissen. Tot allerlei viezigheid op straat die ik niet nader wil benoemen. Inmiddels ruikt ze als een pot versgezette sterrenmixthee. En glanst ze zo dat een kerstboom met glimmende ballen overbodig is. En is ze zo levendig dat ik begin te vrezen dat ze ADHD heeft. Maar minder verlies van haar? Ho maar.