Boodschappen

Bij de kruidenier die op de kleintjes let is het zo druk, dat ik me afvraag of ik me vergis in de datum. Is het dit weekend al kerst, of daags daarna? Maar op mijn werk heb ik het kerstpakket nog niet gekregen, en de kerstborrel is nog niet geweest en de kerstinstuif ook nog niet. Dus nee, het is nog geen kerst. Wel is er een kerstproeverij in de winkel. En daar is het dorp massaal op af gekomen. Tussen de appels en de zure room, een afstand van een meter of 20, moet ik vijf proefstands zien te omzeilen. Plus natuurlijk de gebruikelijke schappen, de koffiecorner, het kinderhoekje en diverse extra uitstallingen van waren die blijkbaar onmisbaar zijn met kerst. De plaatselijke rollatorclub is erop uit getrokken om niets te missen van deze happening. Strategisch hebben ze zich verspreid tussen de standjes. Elk moment verwacht ik een fluitsignaal te horen ten teken dat ze van plaats gaan wisselen. Tegelijkertijd zijn alle vakkenvullers opgetrommeld - als ik niet bezig ben met slalommen langs de stands en rollators moet ik me langs vakkenvullende jongeren zien te wurmen. En uiteraard zijn precies de vakken waaruit ik iets nodig heb nog niet gevuld. Of zijn de producten die altijd hier stonden naar daar verplaatst. Zo gek is het dus niet dat ik de bijna onweerstaanbare drang krijg om bij de rijst op de grond te gaan zitten om een potje te janken. Het komt er net niet van omdat iemand anders ook op deze gedachte is gekomen. Een klein meisje met zo'n ellendig kinderwinkelwagentje huilt tranen met tuiten tussen de soepen en de conserven. Ze is haar moeder kwijt. Met een pak aardappelpuree in mijn ene hand en het meisje aan mijn andere hand, baan ik me een weg naar de klantenservicebalie. Precies op hetzelfde moment komt moeder daar aan. Eind goed, al goed. Mijn huilmoment is voorbij. Nu alleen nog via de wijn, de diepvriesspinazie en het wc-papier de kassa zien te bereiken.