Beren

Er was eens een tijd dat ik alles kon en nog veel meer. Natuurlijk zaten er hier en daar wel wat beren op de weg. Waar niet? Die gaf ik dan een kusje en daarna een duw: "Wegwezen jij! Ik moet erdoor." Dat ik toch eens hard zou struikelen was onvermijdelijk. Beren blijven dat niet eeuwig lijdzaam ondergaan, zoals ik met ze omging. Maar dat het zo moeilijk is om weer op de been te komen, en dat het zo lang duurt, dat blijft me maar verbazen. De klappen van de zweep dacht ik wel te kennen. Hup hup hup, even zus en even zo, en ik zou weer fier rechtop staan. Heel irritant dat het niet zo werkt. Het helpt om je daarover kwaad te maken - van de regen in de drup. Uiteraard hebben de beren besloten dat ze zich niet meer laten wegsturen. En daar zit ik dan. Vanmiddag naar de kapper? Ooit was er dus een tijd dat ik bij zoiets ergens in de middag dacht: "Oja, straks de kapper." Nu springt er al sinds ik die afspraak maakte een beer voor mijn neus heen en weer. Morgen boodschappen doen? Hier naast me probeert een beer me wijs te maken dat dat uren tijd in beslag neemt. Steeds opnieuw trap ik er in en ga ik de discussie aan: "Nee hoor, boodschappen doen kost hooguit een uurtje." Maar beer is veel vasthoudender dan ik en onvermoeibaar bovendien. Voor zaterdag heb ik geen plannen, een lekker luie dag mag dat worden. En wat treffen we tóch aan op die bladzijde in mijn agenda? Juist, een hele groep beren, de één nog drukker dan de ander - ik word bloednerveus als ik ze zie. Wat het gekke is: ik had gedacht ze op zondag tegen te komen. Zondag als ik helemaal alleen naar Amsterdam ga voor de naaiworkshop. Daar verwachtte ik nou echt tegenop te zien. Daar dacht ik de zenuwen van te krijgen. Pijn in mijn buik. Zweethanden. Maar nee, helemaal niets, totaal blanco. Het enige wat ik steeds bedenk, en heel onhandig even hard weer vergeet, is om de treinreis te plannen. Euhm - is er misschien een heel klein zacht beertje die me daaraan kan helpen herinneren?