Paardenvoetjes

Uren kon ik vroeger zoet brengen achter de piano. Mijn favoriete repertoire bestond uit Sinterklaasliedjes, met als absolute topper "Zachtjes gaan de paardenvoetjes". Uit dat liedje putte ik veel troost tijdens de altijd gespannen sfeer thuis, die in deze tijd van het jaar nog eens extra opliep. Ik had geen pianoles en speelde met slechts één hand, maar dat kon de pret niet drukken. Mijn vioolspel daarentegen was abominabel, dat hoorde ik zelfs met mijn a-muzikale gehoor. Ik kon alleen zuiver spelen als de viool goed gestemd was en ik zonder vingerzetting over een snaar streek. In feite kon ik het dus gewoon niet, vioolspelen. En ondanks de rapportjes van de muziekschool met teksten als: "Ze doet wel haar best, maar boekt geen vooruitgang", vonden mijn ouders het nodig om mijn muziekscholing voort te zetten. De juf moet de wanhoop nabij zijn geweest toen ze mijn lessen stopte en me bij het strijkersensemble plaatste. Ik moest helemaal achteraan zitten en tot mijn ouders eindelijk bakzeil haalde, heeft de juf door de vingers gezien dat ik alleen maar deed alsof ik meespeelde. Achteraf begrijp ik niet dat ik braaf elke maandagavond in mijn eentje door weer en wind 7 km heen en 7 km terug op de fiets aflegde met die gehate viool op mijn rug. Om ergens te zijn waar ik overduidelijk alleen maar in de weg zat. Ondertussen kan ik me nog steeds nauwelijks beheersen als ik ergens een piano zie staan. Ik moet eraan zitten. De toetsen voelen. De geur van speculaas maakt een hoop los.