Komkommer

Laatst hoorde ik in het "Journaal in 60 seconden" dat het verbod op kromme, te korte of juist te lange komkommers is opgeheven. De volgende dag lees ik in de krant dat mensen tussen de 50 en 60 jaar meer risico lopen om te overlijden dan andere mensen. En 's avonds zie ik in een tv-programma een komkommerplukker voorbij komen die zo mager is dat de riem in zijn veel te hoog opgetrokken broek wel drie keer rond zijn middel lijkt te zitten. Overdag rond 14.30 uur word ik gebeld. "U spreekt met de brandweercommandant van uw regio met een belangrijke mededeling. Toets nu eerst uw persoonlijke identificatiecode." Ik ben niet van de generatie die zomaar codes afgeeft dus ik hang op. Later hoor ik de volledige boodschap op de voicemail van mijn mobiel en zelfs tweemaal op het antwoordapparaat van mijn vaste aansluiting. Tevergeefs herhaalt de goede man nog drie keer dat ik mijn persoonlijke identificatiecode moet intoetsen. Dan meldt hij: "Helaas, u heeft geen toegang tot ons systeem. Ik wens u nog een prettige dag." Tussendoor bevind ik me op een yogamatje, nogmaals bij Jan Wolkers' expositie, in een krakersbolwerk en op een hoge steiger op een bouwplaats. 's Nachts ben ik op reis in een China-achtig land. Ik verlies er het potlood waarmee ik altijd schrijf en versta geen woord van wat iedereen zegt. Er dreigt voortdurend gevaar, al weet ik niet precies waarvoor. Ik moet me op mijn buik door hele lage doorgangen wringen. Met een baby die op sterven na dood is leg ik een ingewikkelde tocht af die onder meer voert over met glad, lang, donkergroen gras begroeide hellingen die zo steil zijn dat ik er telkens van af glij. De wc's zijn te smerig om te gebruiken en als ik ga douchen vergeet ik om mijn kleren uit te trekken, en vervolgens raak ik verstrikt in een ceintuur. Vooral ben ik de hele tijd aan het huilen. Ik word wakker met keelpijn en hoofdpijn. Klaar voor weer een nieuwe dag vol rust, samenhang en structuur.