Oké, ik geef het onmiddellijk toe: ontzettend graag wou ik in een hokje. Met een veilig labeltje toegedekt worden. Eindelijk een naam hebben voor hoe ik me steeds weer voel. Kunnen uitleggen met een mooie verantwoorde term wat ik heb. Waarom ik niet altijd functioneer op de manier die men van mij verwacht. En nu heb ik een etiket. Daar staat het, zwart op wit: persoonlijkheidsstoornis NAO. Nu heb ik het dan, het bewijs: ik ben wel gek, maar wat voor gek, dat weten we niet - Niet Anders Omschreven. Een beetje van dit, een beetje van dat, wat u maar wilt, mevrouw. En nu word ik daar dus echt ontzettend recalcitrant van. Ik gek? Wég met dat plakkertje - ineens weet ik zeker dat ik heel erg normaal ben. Vernederd, gekwetst, verwaarloosd, dat ook, ja, dat zeker. Getraumatiseerd, misschien. Onveilig opgegroeid. Ik noem maar wat. En ik vergeet vast wel iets. Gebrek aan structuur gehad. En ben ik nu degene die gek is? Die een stoornis heeft? Nee, nee, nee! Ik wil dit hokje niet meer. Depressief, oké. Angstig, wantrouwend, en zo moe, allemaal goed. Maar zeg nou zelf - ik zou pas echt gestoord zijn als ik er niks aan overgehouden had, aan die reuze fijne jeugd van mij. En de echte gekken in dit verhaal, zij klagen dat ik nooit opbel en zij wassen hun handen in onschuld.
1 opmerking:
Labeltjes knip ik altijd direkt weg. Of ik trek ze eruit bij gebrek aan geduld om een schaar te pakken. Ze irriteren namelijk, op de huid en in het zicht.
Tijdens mijn eerste busrit naar mijn school in Amsterdam stond er op een bouwkeet gespoten 'gekken zijn onder ons'. In de loop der tijd is dit meer waar gebleken dan ik toen heb kunnen bedenken. Alleen de mensen die dit betreft dragen niet het label dat dit bevestigt maar andere omschrijvingen. Geslaagd zakenman. Talentvol musicus. Rayonmanager. Degene die dit label wél heeft gekregen is één van de normaalste mensen die ik ken. Zou het verschil zijn dat het hart nog op de goed plaats zit?
Een reactie posten