Accu

Vroeger was ik een groot fan van ABBA. Ja, ik weet het - tegenwoordig mag je wel zeggen dat je ABBA vroeger haatte, en dat je nu pas ziet hoe subliem ze waren. Maar je mag nog altijd niet zeggen dat je vroeger een groot fan was van ABBA. Toch was het zo. Aan één liedje had ik een hekel. "On and on and on, keep on rocking baby 'til the night is gone." Rock was de muziek die broer 1 keihard draaide, bij voorkeur precies op het moment dat ik mijn huiswerk maakte. Ik mocht er niet over klagen, vonden mijn ouders. Ik moest maar op een andere tijd mijn huiswerk maken. Als ik mijn muziek draaide als broer 1 zijn huiswerk maakte, mocht hij daar wel over klagen. Hij mocht ook mijn kamer binnenstormen en mijn cassettebandjes kapot maken en mijn platen insmeren met vaseline. Desnoods mocht hij mij schoppen of met zijn vuisten bewerken als hij dat nodig vond. Broer 1 was namelijk zeer gevoelig, zei mijn moeder. Dan gelden er blijkbaar andere regels. De psychiater praat tegen mij alsof ik woorden die langer zijn dan twee lettergrepen niet begrijp. Ze vraagt hoe het met mijn moeder is, thuis. Twee woorden die niet bij elkaar horen, thuis en moeder. Ze zegt dat ze mijn dossier vergeten mee te nemen is naar de praktijk. Aha. Ze vergelijkt me met de lege accu van een auto. Daar moet nieuwe accuvloeistof in. En in mij ook. Meer pillen moeten er in mij. En verder moet ik vooral leuke dingen doen. Leuke dingen doen. Ze herhaalt het nog een paar keer. Mezelf bezighouden. Aan de gezonde kant blijven, zoals ze dat noemt. Gewoon doorgaan en dan komt er vanzelf wel weer licht aan het einde van de tunnel. In de auto, op de terugweg naar huis, hoor ik een liedje op de radio. "On and on and on, keep on rocking baby 'til the night is gone." Yeah, right. Het zal wel aan mij liggen dat ik het toch allemaal niet zo makkelijk vind.