Ballet

Het is weer zo'n dag. Het liefst zou ik de hele dag diep weggekropen onder mijn dekbed willen blijven liggen. Buiten klinkt het alsof het rotweer is, wat de wens alleen maar groter maakt. Maar mijn benen en voeten hebben hele andere plannen. Die draaien en strekken en buigen alle kanten op, die hebben een heel eigen wil vanochtend en voeren een ingewikkelde dans uit. Alexandra Radius zou er tijdens haar carrière beslist jaloers op zijn geweest. Ik maak bewegingen waarvan ik zelf niet wist dat ik ze maken kon. Die ik op commando niet zou kunnen voordoen. Dit voltrekt zich helemaal uit zichzelf, mijn hersenen hebben er geen invloed op, kunnen het ook niet stopzetten. Hond heeft zoiets ook als ze slaapt. Ik weet niet of honden kunnen dromen, maar als ze dat kunnen, dan heeft Hond een rijk droomleven. Het is lief en vertederend om te zien. Haar pootjes leggen een hele droomwandeling af. Of ze spelen met een droombal. Graven naar een droommolletje. Soms is het zo intensief voor Hond, dat haar roze tongetje langzaam naar buiten piept, steeds verder. Wat mij betreft zijn haar allermooiste dromen als ze ook gaat blaffen. Hond's droomblaf is een allerschattigst blafje, zacht en hoog. In de wakkere wereld zou ze er nog geen puppy mee wegjagen. En anders dan bij haar gewone blaf, doet bij de droomblaf haar hele lijfje mee. Alsof het al slapend een enorme inspanning is om haar stem te laten horen. Ik vind mezelf helemaal niet lief en vertederend als ik ongewild lig te balletten in mijn bed. Steeds als ik denk dat het eindelijk klaar is, begint het weer. In de vreemde choreografie van vandaag moet ik vooral mijn voeten veel verder flexen dan eigenlijk mogelijk is. En hoe ik me ook inspan, er komt geen einde aan. De enige oplossing is opstaan, mijn warme bed uit. Dus daar zit ik dan gebogen over de sudoku's in de krant, met de patiencekaarten binnen handbereik. Het is mijn vrije dag en nog geen 7.00 uur.