Lunch

Soms weet ik het allemaal niet meer zo goed. En twijfel ik. Misschien ben ik te star. Te boos. Moet ik mededogen tonen. Of leren vergeven. Dat schijnt volgens een hoop boeken de eerste stap op weg naar genezing te zijn. Naar geluk. En ja, dat wil ik toch - iets meer geluk, minder verdriet? Niet altijd maar denken aan vroeger, niet nog steeds verwijten maken, en ze een kans geven. Het schiet allemaal door me heen als ik 's ochtends zie dat ik een sms'je heb gekregen. Nog voordat ik het heb geopend, weet ik zeker dat het van mijn vader afkomstig is. Verstuurd om 22.51 uur - mijn moeder sliep zeker al. Je kan er donder op zeggen dat hij dinsdagavond zal bellen, als mijn moeder naar haar zangkoor is, en hij alleen thuis. "Heeft M. weleens met Sint geluncht?" Ik zou dit lief moeten vinden, ik zou blij moeten zijn dat hij aan me denkt, maar ik kan het niet. Irritatie is wat ik vooral voel - verdomme, doe toch eens een keer normaal, denk ik. Ergernis ook omdat zo'n klein nietszeggend berichtje me finaal onderuit haalt. Deze Sinterklaastijd, en straks de vraag waar ik Kerst vier, en het obligate "gelukkig nieuwjaar" aan ze moeten wensen en vervolgens mijn verjaardag, alles samengeperst in amper vier weken tijd - welke plek op aarde is het allerverst weg van hier? Nee, ik heb nog nooit met de Sint geluncht. En tot nu toe bevalt dat bijzonder goed.