Ik ben misselijk. Even dacht ik dat het kwam door de aanblik van twee zweterige gebakjes in een smoezelige doos. Achtergelaten op mijn bureau door een collega die dacht dat hij me daar een plezier mee deed. Maar de misselijkheid was er al voordat het gebak te vondeling werd gelegd. Daarbij heb ik het gevoel alsof ik een draaitolletje ben. Kom ik al een paar nachten moeilijk in slaap. Droomde ik vannacht zo eng dat ik ervan wakker werd en niet meer verder durfde te slapen. En waar de kracht in mijn benen is gebleven, is me een raadsel. Hond toont bijzonder weinig piëteit. Juist vandaag moet ik eindeloos ver met haar wandelen voordat ze gedaan heeft wat een hond geacht wordt buiten te doen. En moet ze bovendien stokstijf stil staan bij elke paal en elk hekje om eens even rustig alle geuren op te snuiven. Hond wil er helemaal niks mee te maken hebben dat de baas zich belabberd voelt - zij heeft zo haar eigen wensen. De psychiater zou vermoedelijk een klein vreugdedansje maken als ze wist hoe ik er deze dag aan toe ben. Zij hoopte hier al op. Als ik me ook nog huileriger ga voelen en depressiever dan ik al was, gaat helemaal de vlag uit. De misselijkheid en de andere ellende komt namelijk door de verhoogde dosering van mijn pillen. De bijwerkingen. Die trouwens nog veel erger kunnen zijn, maar gelukkig zijn de lettertjes van de bijsluiter zo klein dat ik ze met mijn duizelige hoofd niet kan lezen. Bijwerkingen zijn goed, heeft de psychiater me verteld. Dan gebeurt er iets in mijn lichaam met de toegediende stoffen. Of het ook werkt, is nog de vraag. Ziek moeten zijn zonder te weten of je er beter van wordt - ik vind het maar een rare gang van zaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten