Een paar daagjes weg, lekker. Ik heb er zin in. Even ertussen uit. Maar eerst moet Hond naar de kennel. Een klusje dat ik liever uitbesteed. Ik kan niet tegen de verwijtende blik in die oogjes als ik de oprijlaan van de kennel op zwenk. En nog erger vind ik het dat Hond me vergeten is zodra ze kwispelend haar tijdelijke baasjes heeft begroet. Gefrustreerd werp ik me dan op het inpakken van mijn koffer. Dat begint makkelijk: ondergoed, sokken, pyjama - zo gepiept. En dan. Hoeveel broeken? Hoeveel jurken? Wat voor weer wordt het eigenlijk? Welke schoenen? O, neem ik díe schoenen mee? Dan moet ik dus andere sokken pakken. Wacht even, pakte ik nu net die ene broek in? Daar hoort dan nog wel dat andere shirt bij. Als de kleding eenmaal in de koffer ligt, ben ik er nog niet. Boeken, telefoon, i-Pod. Camera. Opladers. Agenda, reisgids. En alles ligt ergens anders, heen en weer ren ik door het huis. Steeds als ik echt alles heb - heb ik toch iets nog niet. Toilettas. Toch ook maar mijn zonnebril. Stom! Medicijnen natuurlijk. Vestje. En dan ben ik het zat en ik smijt het deksel dicht. Dus niet. Pff. Láát maar, dit tripje.
1 opmerking:
Herkenbaar! Ik hou dan ook nog rekening met een mogelijk koffiemelkcupjesongeluk in de trein of het vliegtuig, waarbij je hele outfit ontoonbaar is en na een tijdje ook nog zuur gaat ruiken en dan moet je dus ook eigenlijk ook nog van die poetsdoekjes ergens bij de hand hebben, of een eigenlijk liever een emergency kledingbovenlaag...... pff ondoenlijk. Maar àls je eenmaal in die trein of dat vliegtuig zit, dan ben je het kofferinpakleed helemaal vergeten!
Een reactie posten