Zigzag

Foto: Beeld uit de eindexamencollectie van Hafida Larkoubi, Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag, 2008

"Ga je de naden locken?", vraagt E op de naailes aan mij. "Neuh", zeg ik zo nonchalant mogelijk, maar onzeker of ik het goede antwoord geef. "Gewoon een zigzagje maar, dacht ik zo." Dat blijkt inderdaad de bedoeling te zijn. Vlijtig ga ik aan de slag. Tot de juf zegt dat het niet goed is, het moet anders. Oké, anders dan. Uithalen en opnieuw beginnen. Meters nieuwe zigzag verder roept de juf ineens uit: "Wat doe jij nou? Dat is helemaal niet goed! Je zou het toch anders doen! Nou moet je dit allemaal uithalen!" De zigzag moet toch zoals ik zelf al had gedaan en wat werd afgekeurd. Ik laat mijn verbazing niet blijken, en keurig volg ik de nieuwe aanwijzingen op. Ik zigzag tot ik er scheel van zie en dan begin ik de verkeerde stukken uit te halen. En weer staat de juf onverwacht naast me. "Dat hoef je toch allemaal niet uit te halen! Dat zie je toch niet, het is de binnenkant maar!" Ze kijkt me hoofdschuddend aan. Die snapt er niks van, zie ik haar denken. Ze vindt me al motorisch gestoord als ik aan het rijgen ben - dat was voordat ik ontdekte dat ik met naaien zowel links- als rechtshandig ben. En in haar ogen ben ik vast in wel meer opzichten gestoord. Want wie gebruikt er nou roestbruin garen op donkerblauwe stof? Daar kon ze met haar pet niet bij. En ze keek nog raarder op toen ze zag dat ik hier en daar de verkeerde kant van de stof als de goede kant heb gebruikt. Ze weet nog niet dat ik van plan ben bij de knoopsgaten met kleuren te variëren - ach, ze kan me wat, de juf. Gelukkig is het tijd om in te pakken en op te stappen. En thuis haal ik gauw de verkeerde zigzagnaden uit.