Sudoku

Depressiviteit is een gekke ziekte. Na elke depressieve episode neem je je voor: dit laat ik me dus nooit meer gebeuren. Dan als een dief in de nacht is het er toch weer. En eerst denk je nog: ach wat, een beetje somberheid, dat heeft iedereen wel eens. Kijk om je heen, ken je iemand die nooit een dipje heeft? En je denkt: deze keer pak ik het helemaal goed aan. Deze keer blijf ik wel werken en deze keer ga ik niet 's middags slapen en deze keer blijf ik een heleboel leuke dingen doen. Maar dat is voordat je je weer herinnert dat voortdurend pijn in al je spieren ook bij depressie hoort. Waardoor je soms niet vooruit te branden bent om al die leuke dingen te verzinnen. Laat staan om ze te doen. En dat is ook voordat je er aan gedacht had hoe het ook alweer was, om schreeuwend uit een nachtmerrie wakker te worden. Of hoe het voelde om je altijd moe te voelen door rusteloze benen - een kwaaltje veroorzaakt door de medicatie die je gebruikt. Waartegen je, aldus de terzakekundige website, beter geen ontspanningsoefeningen kunt doen. Die juist zo heilzaam zouden zijn bij depressie. Nee, je kan daartegen juist beter "geestelijke activiteiten ondernemen", zoals sudoku's doen of andere denkspelletjes. Dus daar zit je dan elke ochtend vroeg, met je sudokupuzzeltjes en je patiencekaarten, jezelf op te peppen om naar je werk te gaan. Dat was dat mooie voornemen van je dat je bedacht toen je even was vergeten hoe het was, om bij elke zijstraat en op elk kruispunt te twijfelen; ga ik door of ga ik terug? Moet ik vechten of mag ik me even terugtrekken onder mijn dekbed? Maar echt het allergekste is dat je dit allemaal weer vergeet zodra je je weer beter voelt. Over een paar maanden. Of pas over een jaar misschien. Wanneer dan ook. Het gaat voorbij, en je vergeet het allemaal. Net zoals je nu al niet meer weet waarom je vannacht moest schreeuwen. Maar dat het overgaat en dat je het vergeet, dat geloof je nu juist niet. Met al die goeie voornemens van je denk je toch: nee, deze keer gaat het nooit, echt nooit meer over.