Op Gare du Nord is het rumoerig. Onrustiger dan anders. Mensen van de schoonmaak zwaaien met vlaggen en iemand roept leuzen door een megafoon. Iets met relèvement des salaires. Een lachje werpend op een hevig geeuwende conducteur, duik ik de Thalys in. Het ticket stop ik in mijn achterzak en ik installeer me met mijn boek. Als de trein rijdt komt de gapende conducteur al gauw langs voor controle, en tussen Brussel en Antwerpen nog een keer. Die tweede keer vindt hij het niet nodig dat ik mijn ticket laat zien. Toch zoek ik het op. En ik kan het nergens vinden. Drie keer keer ik mijn tas binnenstebuiten, ik voel honderden keren in al mijn zakken, ik ga naar de wc om te kijken of het daar ligt, ik probeer onder de bank te kijken. Maar het is in het niets verdwenen. Het is vast niet erg, houd ik mezelf voor, ik ben al gecontroleerd, hij komt heus niet weer, maar ik kan een snel opkomende chagrijnigheid niet onderdrukken. Dan staat ineens de slaperige conducteur in het gangpad. "Bent u misschien uw ticket kwijt?" vraagt hij monter. Ja, hoezo, is het me aan te zien ofzo? "Ik had het al eerder kunnen zeggen, ik was het vergeten, maar de schoonmaker heeft uw ticket op de toiletten gevonden." Zie je, tóch op de wc, dat dacht ik al. Met een triomfantelijke glimlach tovert de man het kaartje uit de zak van zijn colbert tevoorschijn. "Ik had uw plaatsbewijs al gecontroleerd, maar officieel zou u een boete kunnen krijgen omdat u niet in het bezit was van een geldig vervoersbewijs", ratelt de conducteur verder. "Was u daar al bang voor?" Bang is een te groot woord, maar ik begon me wel net af te vragen of ik in de trein met een creditcard zou kunnen betalen. Hij overhandigt me mijn ticket. Blij als een kind ben ik ermee. En doodmoe ineens. Pas dan realiseer ik me wat een kakofonie aan geluiden en beelden er vijf dagen lang over me heen gekomen is. Oh, home, sweet home.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten