3+2=4

Foto: door Luc Daniëls bij zijn artikel "How to use your Head" in DAMN° 19, 2008

Als klein kind verbaasde ik me erover dat we een eettafel hadden met maar vier stoelen. We waren toch met vijf? Hoe vaak ik ook telde, de stoelen bleven er vier en de gezinsleden vijf. Dat twee ouders en drie kinderen kennelijk toch maximaal vier gezinsleden had moeten opleveren, bleek ook toen we met het hele gezin op vakantie gingen met twee tweepersoonstenten. Ergens klopte er iets niet. En toen we, twee jaar achter elkaar nog wel, naar een vakantiehuisje in Schotland afreisde. Het huisje had slechts vier slaapplaatsen. Ik bleef rekenen als kind - waar zat nu toch de vergissing? De juf van de naailes kan zes cursisten in één groep hebben. Na mijn aanmelding kan ik daarom niet direct beginnen met de lessen. Eerst moet er iemand afhaken. Iedereen heeft een vaste plek aan de grote tafel. Alleen als iemand er niet is, mag je ergens anders gaan zitten. Het luistert allemaal heel nauw. Na een aantal maanden begint het toch te wennen. Behalve dat de andere cursisten mijn naam maar niet onthouden, en dat de naaimachines zo verouderd zijn. En dan ontdek ik nog iets. Op een avond, als iedereen een machine nodig heeft, blijkt dat de juf maar vier exemplaren heeft, en een lockmachine. Weer sla ik aan het tellen en rekenen. Ik ben er deze keer snel uit. Inmiddels weet ik wel dat ik boventallig ben.