Rode vlekken constateer ik in mijn nek tegen de tijd dat de Rockchick & Co me verwachten. De avond ervoor heb ik nog maar weer eens op een rijtje gezet wat mijn probleem met de groep is. Van veraf ziet de mindmap er vrolijk en kleurig uit.
De Rockchick & Co hebben zich ook goed voorbereid. Meerdere opties hebben ze voor me:
- Bij deze groep blijven in combinatie met begeleiding door een sociaal psychiatrisch verpleegkundige.
- Naar een schemagerichte psychotherapiegroep gaan, wat behalve een groep een dagbehandeling is van één dag per week.
Idem maar dan drie dagen per week.- Naar een deeltijdbehandeling gaan van drie dagen per week, die zich richt op traumaverwerking.
"Ja", zeggen de Rockchick & Co.
Omdat ik even niets te zeggen weet, gooi ik mijn mindmap op tafel. Niet dat die iets toevoegt. Want wat daar in staat heb ik allemaal al gezegd. Toch kijken we er met zijn drieën even naar. In ieder geval vind ik mijn vermogen om vragen te stellen terug. Al ken ik de antwoorden al op de vragen die ik stel. Het gaat er om de herrie in mijn hoofd stil te krijgen. Dat lukt niet.
Ik ga naar huis met mijn mindmap en informatie over de ééndaagse schemagerichte psychotherapiegroep in mijn tas. En een diepe denkrimpel in mijn voorhoofd.
Maandag moet ik in de groep zeggen wat mijn keuze is. Ik kan ook zeggen dat ik nog een gesprek wil.
Ik wil nog een gesprek. En ik heb ook gekozen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten