"Wat kijk je boos", zegt een kerel in een grote vrachtwagen. De Aandacht heet het bedrijf waarvoor hij werkt, lees ik op de zijkant van de wagen. Op zijn aandacht zit ik niet te wachten.
Maar boos ben ik, dat klopt. Boos ben ik op mij dat mijn ontspannen gevoel verdween op het moment dat ik in de groepsruimte plaatsnam. Boos op de Rockchick & Co, die ongevraagd extra begeleiding aanbieden aan een groepslid. Moest ik niet door het stof voor een individueel gesprek? Boos op twee groepsgenoten, die mijn reactie op een opmerking van één van hen bot en ongenuanceerd vinden. Of ik niet zag hoe hard ik overkwam?
"Nee", zeg ik, "dat heb ik niet gezien en het kan me ook niet schelen. Dan kan ik net zo goed niet reageren."
Een groepslid zegt dat hij me later, na de sessie, op mijn reactie had willen aanspreken. Nog meer boos word ik daarvan. "Zit ik daarvoor in groepstherapie?" bits ik. "Om bij de fietsenstalling op mijn reacties te worden aangesproken?"
"Zag iemand eigenlijk wat het verhaal dat verteld werd bij MarsMania opriep?" vragen de Rockchick & Co.
Niemand reageert.
Het is helemaal niet zo moeilijk om te begrijpen waarom ik me onveilig voel in de groep.
Morgen is het D-Day.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten