Ademen

Al een aantal dagen heb ik maagpijn. Aspecifieke maagpijn, zegt internet dat het is. Gaat over gaat binnen twee weken. Niks om je zorgen over te maken.

Pijnlijk is het wel. Irritant ook. Zeikerig word ik ervan.

Dus als ik toch in de apotheek moet zijn, vraag ik of ze ook iets tegen maagpijn hebben. Het meisje dat me helpt weet het niet. Buiten mijn zicht en bijna buiten gehoorafstand vraagt ze het aan haar oudere collega. De oudere collega steekt haar hoofd over de scheidingswand heen.

“Waar komt de maagpijn vandaan?” roept ze me toe. Fijn. Gooi mijn klacht gewoon maar in de groep. Gelukkig zijn er alleen maar een stuk of vijf apothekersassistentes in de zaak en twee andere klanten.

“Uit mijn maag?” doe ik een wilde gok. Zo laconiek als internet erover doet, zo moeilijk kijkt de assistente.

“Dan zal ze ook wel brandend maagzuur hebben, doe maar maagzuurremmers. En naar de huisarts als het niet werkt”, hoor ik de oudere vrouw tegen het meisje zeggen.

Ik heb geen last van brandend maagzuur. Ik heb ook geen zin om een antwoord op een vraag die niet gesteld is door de apotheek te schallen.

Het hoofd van de vrouw komt weer boven de scheidingswand uit en ze herhaalt dat ik maar naar de huisarts moet gaan. Braaf knik ik en ik steek het doosje dat het jonge meisje me geeft in mijn tas.

Als ik buiten sta zucht ik diep. Hé! ontdek ik. Als ik zucht doet mijn maag ineens minder pijn. Oja, herinner ik me dan. Doorademen. Daar zijn voordelen aan verbonden.