Wekenlang heb ik rustig kunnen slapen, maar sinds gisternacht zijn ze er weer: nachtmerries. Het kost tijd om de beelden min of meer van me af te schudden en me te realiseren waar ik ben. Onder ontspannen wakker worden versta ik iets heel anders.
De eerste lome beweging die ik maak, herinnert me er hardhandig aan dat ik al sinds zaterdag rugpijn heb. En die neemt eerder toe dan af, zo te voelen.
Als ik Twitter en de online krant wil checken, krijg ik nul op rekest. Er blijkt een storing te zijn bij mijn internetprovider. Maar dat ontdek ik pas als ik al bijna agressief de laptop door de kamer heb gesmeten.
Voor ik het in de gaten heb, voordat ik de tijd heb genomen om nog een goeie kop koffie te drinken, is het tijd om naar de Rockchick & Co te gaan. Snel schuif ik een voet in een laars – om erachter te komen dat die nog kletsnat is van binnen. Met dank aan de zool die kennelijk poreus is. Damn. Het huilen staat me ondertussen nader dan het lachen.
Maar hé – het gaat toch goed met mij? Ik zou bij de Rockchick & Co toch opgewekt vertellen over het geslaagde coachingstraject? En dat ik mijn doelen heb bereikt? Ik had die hele groepstherapie toch eigenlijk helemaal niet meer nodig?
“Ga niet te hard”, waarschuwde Suzanne me gisteren.
“I often do not like to follow directions”, gaf ik zojuist als antwoord in een test.
Misschien moest ik deze keer maar eens níet naar mijn eigen eigenwijze ik luisteren.
2 opmerkingen:
Afscheid nemen van je groep gaat je ook niet in de koude kleren zitten... of het nu goed is of niet. Je verlaat iets vertrouwds en weet niet wat je er voor terugkrijgt.
@Swan Voorlopig blijf ik nog even bij de groep. 't Zou zo slordig staan als ik in één van mijn eigen valkuilen val (te snel gaan, te snel denken dat ik het allemaal wel zelf kan).
Een reactie posten