"Dus nu kunnen mijn ouders me zo vinden als ze me googelen", zeg ik half grappend, half benepen tegen de wandelcoach als ik vertel welke stappen ik vorige week heb gezet.
De coach kijkt me verbaasd aan. "Weten je ouders dan helemaal niet hoe getalenteerd hun dochter is?"
Nu is het mijn beurt om verrast te kijken. Getalenteerd? O – ja, zo kun je het natuurlijk ook zien. Het neemt mijn benauwde gevoel iets weg.
"Wat zal ik 'ns tegen mijn ouders zeggen?" vraag ik me later hardop af. K. en ik drinken een glas warme chocolademelk voordat we naar de film gaan. "Ik kan moeilijk doen alsof ik alleen met werk bezig ben en dat ik daarnaast niet meer doe dan af en toe een stukje hardlopen." Ik lepel de laatste slagroom uit mijn glas. "Of als ze vragen wat ik zaterdag ga doen, wat zal ik dan zeggen?"
Vrijdag gaan we bij mijn ouders eten en ik loop op tegen het eeuwige dilemma. Ik verwijt mijn ouders dat ze mij vroeger niet hebben gezien en ondertussen laat ik mezelf nauwelijks aan mijn ouders zien. Het is niet alleen onhandig om allerlei capriolen uit te moeten halen om voor hen grotendeels onzichtbaar te blijven. Het klopt ook helemaal niet met waar ik voor sta.
"Je hoeft je toch nergens voor te schamen", onderbreekt K. mijn gepieker. "Wat jij op jouw blog schrijft, dat is toch wat jouw ervaringen zijn, dat zijn jouw emoties. Dat is dan toch oké?"
"Jawel, oké is dat wel, maar lang niet altijd even aardig", piep ik.
Gisteren kwam het onderwerp ook bij de Rockchick & Co ter sprake. Verbluft hoor ik mezelf op rustige toon zeggen wat K. tegen mij zei.
Heb ik misschien rugpijn omdat ik mezelf niet meer zo klein maak?
4 opmerkingen:
Au voor jou en au voor mij. Willen dat je ouders je zagen als kind en nu zo onzichtbaar mogelijk voor hen willen blijven. Au. Pijnlijk herkenbaar. Al voel ik het niet in mijn rug. Laat die rugpijn van jou toch maar weggaan, groter groeien of niet.
Dat riekt naar een schuldgevoel naar je ouders toe. Niet doen!!! Zij zijn het die zich schuldig moeten voelen.
Je niet meer onzichtbaar gedragen naar hun toe is een grote stap vooruit. Dat wil helaas nog niet zeggen dat je zichtbaar wordt voor hun.
Bedenk het belangrijkste is dat jij kan zijn wie je bent!
En die rugpijn.....is vast groeipijn!
x L
@Suzanne De rugpijn houdt helaas toch nog dapper stand. Grrr!
@Anoniem Inderdaad, dat is het belangrijkste: dat ik kan zijn wie ik ben :-)
@Anoniem: toch kun je er anders naar kijken en er daardoor sterker van worden. wat zij toen niet konden of wilden, (waarschijnlijk konden) kun jij nu wel. soms ben jij het voorbeeld, zo werkt het blijkbaar. vraag is alleen, ben je te boos en heb je geen zin daarin of laat je het los (door verwerking) en kun jij het anders doen? ik koos voor het laatste, en daar heb ik geen moment spijt van.
Een reactie posten