Meisje

"O, wat lief!" roept het meisje al uit de verte. Haar roze jas is te groot. Haar beentjes eronder lijken in het modderige spijkerbroekje veel te dun. Uitbundig met haar armen wapperend komt ze op Hond af rennen.

"Hij is lief hè?" zegt ze als ze voor me staat.

"Ze is heel lief", antwoord ik. Alleen vindt Hond kinderen veel minder leuk dan andersom het geval is. Het meisje steekt een handje naar Hond uit. Ik zie aan de reactie van Hond dat dit niet in goede aarde gaat vallen.

"Wacht even", zeg ik snel, zowel tegen het kind als tegen Hond. "Wil je aaien?" Ik hurk neer en maan Hond om te zitten.

"Ik heb ook een hond", verkondigt het kind. "Met twee wielen en een riem en de riem kan er niet af. Hij is heel hard." Terwijl Hond achterdochtig toekijkt, raakt ze met één vinger zachtjes haar rug aan.

"Ik heb ook een poes", vertelt het meisje verder. "Die is heel stil maar wel heel zacht en die heeft ook een riem en die kan er wel af." Hond snuffelt ondertussen aandachtig aan haar jas.

"Hondjes kunnen ook op twee pootjes staan", zegt ze dan.

"Oja?" vraag ik.

Het meisje doet het voor. Ik kom overeind om door te lopen.

"Dag", zwaai ik. Hond gaapt.

Het meisje zwaait niet terug.