Onderweg naar werk (laat ik het maar weer proberen, dacht ik, thuisblijven maakt dat malende hoofd van mij niet rustiger) passeer ik een jongen. Een stoere jongen. Leuke kop. Goed gekleed. Sympathieke uitstraling. En gehandicapt. Zijn benen zijn krom, hij kan ze niet strekken. Zijn voeten staan naar buiten. Moeizaam steekt hij voor mij langs de weg over.
Hoe vaak zou hij gewenst hebben, peins ik, dat zijn benen recht zijn? Hoe vaak zou hij de doktoren gevraagd hebben om een hersteloperatie? Hoe vaak zou hij urenlang op internet gezocht hebben naar de ultieme behandeling? Hoe vaak heeft hij zijn lichaam vervloekt? Hoe vaak voelt hij zich te moe en te kwetsbaar om te werken, sociale contacten te onderhouden, boodschappen te doen?
Zijn moeilijke benen. Mijn moeilijke hoofd.
2 opmerkingen:
oorspronkelijke titel van mijn boek: 'hoe vaak kan je ontdekken dat je een been mist'... vanwege de vergelijking met een zíchtbare handicap... treffend...!
@Femke Talitha En de therapeut van een vriendin bleek het ook al met het missen van een been te hebben vergeleken... Goeie vergelijking blijkbaar.
Een reactie posten