(T)huis

Waarschijnlijk was het haar dochter, met wie we drieënhalf jaar geleden het huis bezichtigden dat nu van buurman T. is. De dochter droeg toen een smoezelige witte broek die iets te strak was en waarvan de gulp niet helemaal dicht kon. Het lag niet daaraan dat we het huis hiernaast niet kochten. Dit huis was beter.

De makelaar die nu bij ons voor de deur staat, is een kopie van haar dochter, maar dan ouder. Geen te strakke broek met open rits, maar een spijkerbroek met wijd uitlopende pijpen die ze begin jaren 70 moet hebben gekocht. Ze heeft ook dezelfde knorrige manier van doen als haar dochter en net zo'n door veel roken en whisky hese, zwaar geworden stem. Het is het type mens dat zuinig is met lachen. Niet omdat ze een enorme chagrijn is. Integendeel. Ze is best sympathiek. En hard. Zakelijk.

Samen met haar stommelen we door ons huis en bekijken het door haar ogen.

"Een goed huis", gromt ze. Ja, nu wij zo rondkijken, vinden wij dat ook.

"Fijn dat jullie precies tussen die twee flatjes doorkijken", raspt haar stem. Ja, dat is beslist een pluspunt.

"Veel aan laten doen?" informeert ze. We sommen op en verbazen onszelf over de hoeveelheid grote en kleine klussen.

"Delft dus", bromt ze. Ja, nou, tja, euh – we weten het niet meer zeker. Wel dat we in Delft willen wonen. Maar niet of we uit dit huis weg willen.