Sinds ik bij de groepstherapie van de Rockchick & Co zit, ben ik me steeds labieler gaan voelen. Intussen staat elke maandag in het teken van ontwrichting; het herstel daarvan duurt steeds langer. Hoewel er momenten waren dat deze therapievorm goed leek te werken, waren er meer momenten van twijfel.
Ik sprak mijn twijfels uit, vanochtend. Ik vertelde hoe beangstigend het is om te merken dat ik mezelf niet meer op de rails krijg. Dat ik in een diep, zwart gat dreig te vallen. Een gat waarin ik al eens heb gezeten en waarin ik nooit meer terug wil.
Precies alles waardoor ik twijfel gebeurde. Vragen en opmerkingen die me niet verder helpen. Verschuiving van de focus naar een ander terwijl ik nog niet klaar ben. Iemand met een geschiedenis die een kopie lijkt van de mijne waardoor oude herinneringen en emoties bovenkomen die ik er niet bij kan hebben. Die ik niet kan hanteren.
Ik ben nog in de war en ik huil nog steeds als het tijd is. Niemand die iets vraagt. Niemand die iets zegt.
Ik heb gegokt.
Ik weet niet of wat ik heb verloren of gewonnen.
5 opmerkingen:
Luister naar je gevoel. Als je niet het idee hebt dat het helpt, ook niet een klein beetje, dan moet je maatregelen gaan nemen. Logisch dat je in het begin in een dip raakt, maar er moet toch een soort van voortuitgang te bemerken zijn.
Heb je kunnen aangeven dat je nog niet klaar was, maar dat de focus verschoof? En dat je daar juist bang voor was? Of was daar geen ruimte voor? Dat is het verneukeratieve van die groepen, je moet bijna vechten om je plek, terwijl dat juist het probleem is. Ik ben blij dat ik dat nooit heb hoeven doen.
In sommige situaties kan groepstherapie heel goed werken, maar er zitten wel haken en ogen aan, en soms is individuele therapie beter. Heb je het al met de Rockchick besproken? Ik zou een individueel gesprek aanvragen om de voortgang van de groepstherapie te bespreken. (Ik kan het vanaf je blog niet goed inschatten.) Maar volgens mij heb je niks verloren, verder klink je behoorlijk positief en daadkrachtig en stoer.
En ik bedoel dus niet stoer van je groot houden of nep doen, maar bv je gesprekken met de wandelcoach en je grotere vertrouwen in jezelf (en meer begrip van hoe je in mekaar zit). Wees daar maar trots op.
@Swan Dat maakt het idd ingewikkeld: vechten om m'n plek terwijl juist dat moeilijk is en veel oud zeer oproept, oud zeer waarvan ik betwijfel of ik dat in een groepssetting wil bespreken. En of ík er beter van word als ik het in die setting bespreek. Dat de focus verschoven was, kwam wel nog even ter sprake. Terugpakken zou op dat moment ten koste van een ander zijn gegaan. Net zo min als ik dat zelf wil, wil ik dat ook voor een ander niet. Een benauwende vicieuze cirkel.
@Eva Dank voor de bemoedigende woorden! Lief. Inderdaad probeer ik een individueel gesprek te regelen. Hoop dat het lukt...
Een reactie posten