Als we bij het appartement terugkomen na een namiddagje strand, treffen we de hostess van de reisorganisatie aan. Ze zit te praten met één van de andere gasten.
“O, nu ik jullie toch zie: ik wil jullie iets vragen”, zegt ze als we voorbij lopen. “Kan dat straks even?”
Boven in ons onderkomen vragen we ons af wat er aan de hand kan zijn.
“Misschien moeten we ook de witte Punto terugrijden naar het vliegveld?” oppert K. De witte Punto staat sinds we hier zijn aangekomen werkeloos toe te zien hoe wij er met ons lichtblauwe exemplaar voortdurend op uit trekken.
“Of misschien moeten wij onze Punto hier laten en met de bustransfer mee?” denk ik.
“Of hadden we de horren niet omlaag moet laten en de rolluiken juist wel?” zegt K.
“Of hebben de andere gasten geklaagd over mijn geitenbellen?” vraag ik me af. Eerder deze week kocht ik een set van zes geitenbellen die sindsdien vrolijk rinkelen als we het raam open- of dichtdoen.
“Misschien moeten we niet meer zelf vegen als Sofia komt?” veronderstelt K. Sofia doet hier de schoonmaak en beheert het complex. Ze spreekt niet zo goed Engels en is een beetje verlegen, maar kan wel heel lief glimlachen en liet veldbloemetjes in een vaasje voor ons achter nadat ze had schoongemaakt.
“Moeten we de laatste nacht misschien in Chania doorbrengen?” vraag ik me af, stiekem een beetje hoopvol. Niet dat het hier niet bevalt, integendeel, maar van Chania hebben we weinig gezien terwijl het een mooi stadje schijnt te zijn.
Een klop op de deur: de hostess. Gespannen kijken we haar aan.
“Hebben jullie al gebruik gemaakt van de mogelijkheid om op onze kosten uit eten te gaan?”
Gelukkig behoort de tent waar de obers dansen en zingen (“en altijd dronken zijn”, vult de hostess aan), niet tot de mogelijkheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten