Bang

Morgenochtend vroeg als we naar Schiphol rijden, is het allemaal weer goed. Of als we eenmaal bij de gate zitten te wachten tot we aan boord mogen. En anders wel als we landen op Kreta. Echt. Zeker weten.

Maar nu nog niet.

Jawel, ik wil op vakantie. Graag. Lekker. Andere omgeving, zon en warmte, mooie natuur en aardige mensen, zwemmen in zee. Met het autootje naar alle hoeken van het eiland crossen. Ik hou van rijden in de bergen, over kronkelweggetjes, door haarspeldbochten. Al stranden we vijf keer op een dag in een kudde geiten of schapen, of houden voortdurend ouwe mensjes op nog oudere ezeltjes ons op: I couldn't care less.

Maar nu dus nog even niet.

Nu ben ik bang. Nu voel ik paniek. Nu maak ik me zorgen.

Niet over tante Migraine die momenteel een klompendans in mijn hoofd doet. Niet over de koffer die ik nog moet inpakken, wat altijd een zenuwentoestand van jewelste is. Niet over de rotzooi in huis die we vandaag nog moeten opruimen. Niet of het lukt om de laatste wasjes weg te werken. Dat komt allemaal wel goed. Of niet en dat is ook niet erg.

Nee.

Wat me nu bezighoudt is dat ik zeker weet dat straks, als ik weer terug ben, of eigenlijk nu al, nu ik nog niet eens weg ben – dat iedereen me vergeten is. Dat iedereen denkt: oja, MarsMania, wie was dat ook al weer? Dat iedereen het veel leuker heeft zonder mij. Dat ze blij zijn dat ik er niet meer ben.

Al weken lang wilde ik er tussenuit. Weg. Ver weg.

En nu is het eindelijk zo ver. En wil ik hier blijven.

Maar morgenochtend vroeg niet meer, hoor. Dan is alles weer goed. Echt. Zeker weten.