Verwrongen

Achteraf kan ik er best een beetje grinniken. Bijvoorbeeld over mijn vader die nog zeker een halve minuut lang zijn glas omhoog hield en de tafel rondkeek terwijl hij mompelde: "Santé! À vous!" Niemand die het zag. Iedereen had zich al op zijn eten gestort.

Achteraf kan ik er ook wel verontwaardigd over napraten. Zoals over de reactie van mijn vader op de namen die mijn nichtje verzon voor haar nieuwe broertje. Giglioni leek haar wel wat. Geërgerd wendde mijn vader zich tot mij. "Dat kan toch verdomme niet", siste hij. "Eén grote ellende, die zwangerschap."

Ter plekke reageer ik soms ook wel direct. Boos werd ik toen mijn vader tegen mijn nichtje zei dat ze niet zoveel moet eten omdat ze al veel te dik is, wat ze trouwens niet is. "Dit is dus echt niet grappig", beet ik hem toe. "Dat soort dingen zeg je niet tegen zo'n kind."

Maar waar ik altijd weer volkomen verwrongen uit tevoorschijn kom, dat is die defensieve rol waarin mijn ouders mij iedere keer weer weten te persen. "Ik voel me zo bezwaard dat jullie voor mij zo vroeg moesten opstaan", begroette mijn moeder ons. Welnee, het was helemaal niet vroeg. "Neem je geen voorgerecht? Maar wil je dan geen brood, of de helft van wat ik heb, of toch wat soep?" Ik zei toch dat ik oké ben?

Ondertussen zitten we daar als volslagen vreemden van elkaar te wachten tot we terug kunnen naar ons eigen leven. Alleen maar omdat mijn ouders tegen ik-weet-niet-wie willen kunnen zeggen dat ze een reuze gezellig dagje uit met de kinderen en de kleinkinderen hebben gehad.