Mededeling

Ik wil net opmerken dat het een volle bak is als de Rockchick & Co het woord nemen.

"Even een huishoudelijke mededeling", zegt Co. "We zijn bezig met intakegesprekken voor nieuwe groepsleden", vult de Rockchick aan.

Nieuwe groepsleden? schrik ik. De ruimte zit al propvol als we er allemaal zijn. Waar de Rockchick & Co nieuwe groepsleden willen laten zitten is me een raadsel. Maar erger is dat ik het nóg moeilijker zal vinden om tijd en aandacht voor mezelf te vragen.

Ik neem het me voor, elke keer weer. De nieuwste tactiek is om mijn onderwerpen op een briefje te noteren om ze niet zogenaamd te vergeten. Wonderlijk genoeg werkt dat goed, alsof ik het aan mijn eigen krabbels verplicht ben om mijn mond open te trekken. Maar vandaag niet. In het begin doe ik netjes mee met het gesprek. Misschien wek ik zelfs de indruk dat ik de hele sessie goed mee doe – in werkelijkheid is ergens halverwege mijn hoofd afgehaakt. Dat hoofd vraagt zich stilletjes in een hoekje af hoe ik het voor elkaar moet krijgen: één mededeling, één update en één echt gespreksonderwerp staan op mijn briefje en ik ben niet verder gekomen dan de mededeling (dat ik er twee keer niet ben). De update (over de ontmoeting met de coach) kan ik desnoods overslaan, maar dat geldt niet voor het echte gespreksonderwerp (het familie-uitje van afgelopen zaterdag). Ondertussen blijft mijn mond stijf gesloten, en ben ik er niet echt, daar in die kamer met al die mensen, al lijkt het wel zo.

Misschien wil ik veel te veel en veel te snel. Dat is na afloop mijn dappere gedachte. 

Het maakt mijn angst niet minder. Dat ik het niet ga redden in de groep. 

Dat ik het nooit ga redden.

Maar misschien ben ik gewoon hard toe aan vakantie.