Met een brede lach zit ik te werken. Om 19.35 uur. Ja, dat lees je goed: het is niet alleen maar vervelend op het plakbandkantoortje. Er zijn dingen die ik graag doe. Al twijfel ik regelmatig of ik er iemand mee bereik – regelmatig kan me dat ook helemaal niets schelen. Het is beslist niet nutteloos wat ik doe en ik heb er lol in. Dus.
De coach vroeg me in een opdracht waarmee ik me altijd al bezighield. Ik hoefde er geen seconde over na te denken: ik schreef. Verhalen. En nieuwsberichten. Ik maakte, 9 of 10 jaar oud, onze eigen gezinskrant. Waarmee ik trouwens ook niemand bereikte. Hetzelfde euvel als op werk: geen interesse in elkaar. Ik zou schrijfster worden, dat wist ik zeker. Tot ik ontdekte dat er zoiets als het NOS Journaal bestond. Het nieuws schrijven en vervolgens voorlezen, soms een lange reportage maken, dát was wat ik wilde. Ik informeerde bij de decaan hoe je dat aanpakte, journaallezeres worden. Groot was mijn ontgoocheling toen twee dingen bleken. Ten eerste moest je ervoor naar de School voor Journalistiek. Dat was geen universiteit. Geen universiteit: geen sprake van, in mijn opvoeding. Ten tweede moest je toelating doen en werk kunnen tonen. Mijn school had geen schoolkrant. Ik vergat mijn droom.
Op het plakbandkantoortje houd ik mij bezig met communicatie. Eigenlijk alleen over één bepaald onderwerp, is de bedoeling. Met dat onderwerp hou ik me nou juist níet bezig. In plaats daarvan ben ik voortdurend op zoek naar nieuws. Naar verhalen. Ik schrijf.
En om 19.35 uur, het plakbandkantoortje is allang op slot, zit ik thuis oude foto's te scannen. Over hoe het vroeger was, op het plakbandkantoortje. Voor een verhaal. Dit is wat ik zo graag doe. Ik doe het met een brede lach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten