Tour

Feestelijk flapperen mijn bingowings mee met mijn enthousiast zwaaiende armen. In de berm van de N255 richting Goes is het reuze gezellig. Alsof we met duizenden langs de weg aan het picknicken zijn. Luid toeterend komt er een lange stoet reclamewagens voorbij – we juichen bijna net zo hard voor die auto's als we later voor de renners zullen juichen. Binnen de kortste keren hebben we verschillende petjes, bandana's, snoep, sportsiroop, cakejes, een sleutelhanger, een reflectieband, rubber armbandjes, droge worstjes, een flesje water en een brillendoekje opgevangen. Dat is ongeveer de helft van alles wat de karavaan uitdeelt; de meeste gadgets komen bij kinderen terecht of zijn niet terug te vinden in het hoge gras.

Na twee uur wachten, twee uur die we juichend, dansend, springend, lachend, wijzend, fotograferend, telefonerend, twitterend en sms'end doorbrengen, komen er vier helikopters over, op de voet gevolgd door een witte heli die steeds lager gaat vliegen en waaraan een camera bungelt. Er gaan waves door het publiek. "Ze komen er aan, ze komen er aan", hoor je mensen opgewonden tegen elkaar zeggen. En ja hoor, even later de motor met het bord Tête de la course en dan drie renners: Larsè Boomè (zoals een omroepwagen eerder al aankondigde), Perez Lezaun en Wynants (dat Lars Boom door deze twee geflankeerd werd, zagen we pas later, op tv). Een hoop motorrijders daartussen, auto's ook ongetwijfeld, het gaat zo snel, je hebt geen idee wat er gebeurt. En dan: het peloton. Verschrikt springen we achteruit – wat zijn ze dichtbij! Wat gaan ze hard! Wat is dit overdonderend! Wat een kracht voel je langskomen! Bijna 200 wielrenners die pijlsnel voorbij racen, zoefffffffffff! Eén minuut later is het voorbij. En alsof er niets gebeurt is, herneemt het Zeeuwse leven zijn zondagse zomerse gangetje.