Het begint te irriteren. Dat er in mijn hoofd voor niets anders plaats lijkt te zijn dan voor een liedje en voor mijn moeder. Mijn moeder en een liedje, het liedje en mijn moeder. Eerst vond ik het wel best. Kwam mooi in de plaats voor alle gedachten over werk en de ergernissen die daar op dit moment bijhoren. Zoef – weggeduwd door dat liedje en mijn moeder. Heb me gisterenmorgen al als een dolle geconcentreerd op een vrouw die voor me fietste toen ik onderweg was naar de Rockchick & Co. Alles groen had die vrouw: het zadeldekje, haar fietstassen, het krat op de voordrager. Ik registreerde bewust dat er, voor het eerst sinds ik vaste klant bij de ggz ben, zeep in het pompje zat op het damestoilet op de eerste verdieping. Ik zag overal mieren, telde ze nog net niet (misschien had ik het moeten doen). Ik voetbalde met Hond en schopte mezelf met een rare zwabberbeweging een pijnlijke knie. Pijn kan handig zijn om weer naar buiten te kijken in plaats van alleen maar de binnenkant van mijn hoofd te zien. Maar deze keer niet. Ik heb er 's middags nog speciaal op gelet hoe mijn met zonnebrandcrème ingesmeerde benen aan de bank bleven plakken toen ik naar de laatste 20 km van de dagetappe van de Tour de France keek (ik heb goed opgelet bij de mindfulnesstraining). De spanning die ik altijd voel als ik de pijlsnelle afdalingen zie voelde ik nu ook. En ik keerde vervolgens weer terug naar de binnenkant van mijn hoofd. Bah. Ik ben er helemaal klaar mee.
En dan verschijnt er op Twitter een direct message van @CathelijneEsser: "Gefeliciteerd! Je hebt #GebrokenLicht gewonnen. DM je even je adres?"
Kijk. That does the trick. Ik ben er weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten