Dissociatief

Tijdens het eten begon ik te draaien met mijn schouders en rug: ik voel een enorme knoop in mijn spieren. En mijn nek voelt by the way ook niet helemaal jofel, die lijkt er moeite mee te hebben om steeds dat hoofd van mij maar te moeten dragen. Eigenlijk voel ik helemaal wel wat te moe om mezelf overeind te houden. Als ik dan toch bezig ben: ook zonder tante Migraine doet mijn hoofd pijn van alle gedachten die er voortdurend doorheen jagen, die ik nauwelijks te pakken kan krijgen als ik dat wil, die weinig ruimte overhouden voor de dingen die ik zou moeten denken – werkdingen bijvoorbeeld. Verder voel ik van alles maar eigenlijk voel ik niets. En eerlijk gezegd is deze situatie niet iets van vandaag of gisteren. Al weken loop ik hijgend en met de tong op mijn schoenen achter mezelf aan te hollen. Al weken denk ik: volgende week, dat zul je zien, zal het allemaal wel weer beter gaan. Zal ik me rustiger voelen. Uitgeruster en opgeruimder. Het wordt alleen maar geen volgende week. Ik geloof niet dat de mensen die er verstand van hebben deze situatie bedoelen als ze zeggen dat je maar het beste zoveel mogelijk in het hier & nu kunt leven. Ik vraag me zelfs af in welk universum ik me precies bevind – het lijkt er wel sterk op dat het hier is en ook nu, maar ik weet het zo net nog niet.

Enfin. Volgende week zal het anders zijn. Echt.