Morgen

Vraag niet hoe het zit, maar zo zit het. Kijk hier.

Ik had bedacht om te schrijven over dat fris uitziende meisje met d'r knappe snoetje dat mij passeerde op de fiets. Nonchalant zat ze op haar opoefiets, handen los, haren los. En ze praatte. Lachte. Tegen niemand. Geen telefoon, geen handsfree-setje, niemand op de bagagedrager, niemand bij haar in de buurt. Behalve ik. Aan haar blik zag ik dat ze slechts oog had voor haar binnenwereld. Lekker makkelijk, beetje babbelen over andere mensen. Ik had ook bedacht om over de nieuwe koffieautomaten te schrijven die we deze week op het plakbandkantoortje krijgen. Lekker veilig, beetje grappen maken over de koffiepraat die dan natuurlijk niet van de lucht zal zijn.

Maar toen wees Carice me op de chaostheorie. Vroeger dachten ze dat onvoorspelbare fysieke systemen eigenlijk niet echt onvoorspelbaar waren. Dat ze alleen maar onvoorspelbaar leken omdat ze nogal complex zijn, of doordat er zoveel dingen zijn die de hele tijd voor veranderingen in die systemen zorgen. Maar door iets met vlinders en orkanen hebben ze ontdekt dat het niet maar steeds zo doorgaat. Er zit een begin en een eind aan.

En daar heb ik wel oren naar, dat met dat einde. Want als je maar hard genoeg vlucht voor alles wat je wel wilt voelen maar wat toch nogal eng is, en als je dat vluchten aanpakt door maar door en door en door en door te gaan, als je daarbij dan rommelig slaapt en hand over hand vermoeider wordt, en als je dan toch nog steeds niet even pas op de plaats maakt – voilà, daar is-ie dan: typisch MarsManische chaos. En nu vraag ik me af: waar is het einde van mijn chaos? Morgen? Asjeblieft?