Bosjes

Wanneer heb jij voor het laatst in een tuin van wildvreemde mensen door de bosjes gekropen?

Ja. Dat dacht ik al. Ik had het ook nooit eerder gedaan. Tot vandaag. Toen Hond er op zo'n hoog tempo en zo plotseling vandoor ging dat de riem uit mijn hand schoot en achter Hond aan fladderde. Ze zag namelijk een kat. En de maandenlange dagelijkse training gewoon-zonder-op-of-omkijken-langs-katten-lopen blijkt dus eigenlijk geen effect te hebben. Zo gaan die dingen. Voor de vorm riep ik een paar keer hard haar naam. Ik zwaaide zelfs met een rozijnenkoekje dat ik uit mijn tas opdiepte. Ik vloekte meerdere malen. Het had natuurlijk helemaal geen effect. Leer mij Hond kennen. Maar we liepen net langs sjieke, vrijstaande villa's met grote tuinen waar auto's op de oprit staan met in het nummerbord de letters CD. Dus vandaar. Nadat ik toch nog een keer gevloekt had, maar nu omdat de arm, waaruit Hond zich had losgerukt, pijn deed , stak ik de straat maar eens over naar de plek waar ik haar staart zwiepend tussen de bosjes had zien verdwijnen. En wat ik vermoedde bleek ook zo te zijn. De lijn, natúúrlijk precies vandaag de lange lijn, zat met ingewikkelde macraméknopen om takken en stammen gewikkeld. En wel zodanig dat ik er alleen laag over de grond tijgerend bij kon komen. Aan het uiteinde zat Hond, dat is geen verrassing. Te hijgen. Een beetje te piepen, af en toe, want zie je: het was toch beste wel een benarde positie, zo. Maar vooral triomfantelijk kijkend. Want boven haar in de boom zat de kat. En dat beviel Hond prima.