Maandagmiddag

Maandagmiddag 16.14 uur. Voor de zoveelste keer heb ik mijn vrije dag als natte zeep uit mijn handen laten glibberen. Nog altijd voelt de vrije maandag niet als een vrije dag. Opnieuw heb ik mijn vrije dag volslagen verlummeld. Ik wil de tijd terugdraaien. Ik kan het niet. Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet draait voortdurend als een lichtreclame door mijn hoofd. Als ik 's nachts weer al dan niet gillend wakker word: ik kan het niet, slapen. Als ik mijn mond nauwelijks opentrek bij de Rockchick & Co: ik kan het niet, groepstherapie. Als ik thuis niet opschrijf wat een wervelwind aan emoties een groepssessie bij me oproept: ik kan het niet, bij mezelf stilstaan en voelen. Als ik urenlang naar het scherm van mijn laptop zit te turen zonder enig doel, behalve dan vluchten voor mezelf, niet stilstaan bij mezelf, niet denken, niet voelen: ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet. Tot het 16.14 uur is en ik op het allerlaatste moment, voordat Hond weer uit moet (ik kan het niet), voordat het tijd is om te koken (ik kan het niet), gauw nog wat huishoudelijke karweitjes doe. De was die ik al had willen draaien voordat ik vanochtend naar de Rockchick & Co ging. De reparatie van een shirt van K. die ik gisteren al gedaan zou hebben. Snel zet ik nog een potje thee en krul mezelf op in een hoekje van de bank. Ik wil de tijd terugdraaien. Ik kan het niet.