Knikkers

Het bezoek aan Utrecht, gevolgd door het onverwachte uitstapje naar het strand heeft me goed gedaan. Voor zolang als het duurt, wil ik daar pessimistisch aan toevoegen. Maar dat doe ik niet. Het heeft me goed gedaan. Punt. Na Berlijn was ik in een dof, gevoelsarm onraakbaarheidsmodus verzeild geraakt. Prikkels kregen nauwelijks vat op me. Zoals regendruppels als knikkers zo rond van mijn nieuwe waterresistant outdoor jacket afrollen. Het zou kunnen dat deze toestand in ggz-termen stabiliteit heet. In dat geval: stabiliteit my ass. Oké: niet ongelukkig. Maar ook: niet gelukkig. Alleen maar niets. Alsof ik halfslapend de dagen doorbreng. Oeverloos saai. "Misschien moet je toch vaker dat soort dingen als met C. ondernemen", oppert K. "Of zoals je vrijdag met N. ging lunchen. Een bakkie doen met L." Get a life, vrij vertaald. Of get alive. Bijna hetzelfde, en het eeuwige dilemma. Ik wil niets liever. God, hoe graag ik mijn bloed zou willen voelen stromen. Uitdagingen aangaan. Laatst hadden we het er bij de Rockchick & Co nog over. Lower your expectations with 30%, zou mijn motto moeten zijn. En rust, regelmaat & structuur. Óf van de ene naar de andere depressieve episode leven, wegglijden uit de werkelijkheid, hyperactief worden, me gedragen als superwoman terwijl ik me tegelijk hol en leeg voel en voortdurend bang ben dat ik door de mand val. Iedereen die me voor de voeten loopt in elkaar slaan. Terwijl ik honderduit babbel en anderen met grappen en grollen aan het lachen maak. Onder andere. Soms vind ik dat mijn leven veel te veel lijkt op van die rekenvraagstukken waar ik nooit uitkwam en waarvan de oplossing achteraf kinderlijk eenvoudig bleek te zijn.

Ach. Lees ook dit boek maar eens.