Van mijn eerste bezoek aan Berlijn kan ik me weinig herinneren. Een koolachtige soep in een warenhuis in Oost-Berlijn. De hedendaagse variant deze middag: een Spargelsuppe op een terras. In datzelfde warenhuis een afdeling met niets anders dan arbeiderspetten. Misschien was het wel in warenhuis Tacheles, wat nu een bijzonder punk/krakerskunstgebouw is. Op de Kurfürsterdam in de etalage van een winkel met graffiti bekladde bontmantels – dat hoorde zo, wie een besmeurde bontjas kocht was pas echt in goeden doen. Volgens oom J. en tante J. zou ik hebben gezegd dat ik naar veel Kneipen wilde. Wat onwaarschijnlijk is omdat ik toen nog nooit ook maar één voet in een café gezet had. Wel kende ik mijn reisgezelschap goed: we zouden vooral veel lopen, lopen, lopen en nog eens lopen. Zonder pauze, zonder iets te eten, zonder iets te drinken. Vermoedelijk heb ik gesuggereerd om wel af & toe ergens te gaan zitten. Mijn moeder was mijn reisgezelschap en we hebben het voor elkaar gekregen de Muur níet te zien. Van mijn tweede bezoek aan Berlijn herinner ik me flarden. 2006. Meer komt rap weer boven nu we hier zijn. En wat een ander persoon was ik toen. Ik ben iemand geworden met een eigen kijk op dingen. Met een eigen identiteit.
Het is goed om hier terug te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten