Gebakje

"Nee, ik kom niet, want ik heb vrijdag al een gebakje op." Of is dat geen geldig excuus om aanstaande zondag weg te blijven van het verjaardagsfeestje van mijn vader? Een feestje waar ik nu al als een berg tegenop zie. Nu al ligt het als een baksteen op mijn maag, voel ik mijn gezicht verkrampen en hoor ik mijn eigen stem in mijn hoofd echoën. Waardoor ik me niet zal kunnen concentreren op wat anderen tegen mij zeggen en ik alleen maar stompzinnig grijnzend zoveel praat dat ik struikel over mijn eigen woorden.

Ik heb nooit met de feestjes van mijn ouders kunnen omgaan. En misschien, bedenk ik nu, ligt dat niet eens aan mij. Misschien ben ik niet eens zo niet-spontaan en niet-sociaal als ik vaak beweer te zijn: het zijn mijn ouders die dat zijn. De spanning die ik voel: het is de spanning van mijn ouders. Ik weet niet beter of aan hun afspraken met anderen gaat veel gezucht, gestampvoet, gevloek en geruzie vooraf. Nooit hoorde ik mijn ouders, als bezoek weg was, zeggen: "Goh, dat was gezellig hè" of iets in die trant. Maar wel: "Zo, dat hebben we weer gehad", of: "Wat een lul-de-behanger is die vent toch". Bijvoorbeeld. Zomaar koffiedrinken met iemand, zoals ik vanochtend met L. deed, gewoon omdat het leuk is? Bestaat niet in de wereld van mijn ouders. Jaha, het wordt vast een ontspannen, spontane en vrolijke boel zondag. Maar ik heb toch maar een kadootje gekocht.