Mijn hand heb ik tot een vuist gebald in mijn broekzak gestoken als ik na de bijeenkomst met de Rockchick & Co Hond uitlaat. Mijn lippen pers ik stijf op elkaar. Mijn mond voelt droog en stroef, ook al heb ik direct nadat ik thuis kwam een halve liter water naar binnen geklokt. Laat maar, denk ik, what the fuck, laat het ook allemaal maar. Mijn ademhaling is oppervlakkig. Achter mijn middenrif krijst pijn. Twee keer gebeurde het. Twee keer bracht ik iets ter sprake – grote ietsen, niet zomaar dingetjes. Twee keer rolde het de kamer uit, onaangeraakt, weg. Dat is dus zoals het gaat. Dat is dus waarvoor ik bang was. Zie je wel? Het doet er niet toe wat ik zeg. Anderen zijn belangrijker. Boeiender. Interessanter. Ik zet mijn stoere onkwetsbaarheidsmasker op. Damn.
En pas over twee weken kan ik dit verhaal herschrijven.
2 opmerkingen:
Zet het op papier (gedetailleerd) en lees dat de volgende keer voor. Je mechanisme zorgt er anders toch voor dat je het 'vergeet' aan te kaarten, maar dat moet je wel doen. Dit is de vuurproef, kom voor jezelf op meid. Juist hier!
@Swan Dank voor de aanmoediging! Ben inderdaad van plan om wat dingetjes op te schrijven voor de volgende keer.
Een reactie posten