Afstand

Als schuilgaand achter een grote bloeiende plant mijn ouders op het tuinpad verschijnen, ben ik nog steeds bang voor wat me te wachten staat. Ik ervaar mezelf als een onaardige, nukkige en afstandelijke dochter – ik reken erop dat ik daarmee ooit om mijn oren word geslagen. Dus als ze eenmaal zitten met een kopje thee, moedig ik mijn ouders aan om direct maar voor de dag te komen met dat wat ze willen bespreken. "Nou", begint mijn moeder aarzelend. Ik duw mijn schouders omlaag en probeer te blijven ademen. Of ik eventueel, als dat nodig is, en misschien is het helemaal niet nodig, maar toch, voor de zekerheid, tijdens hun vakantie, en als de buurvrouw niet in de gelegenheid is, één, hooguit twee keer de planten water wil geven.

Omdat ik me erop had voorbereid dat ik me schrap zou moeten zetten, en volledig overrompeld ben door de eenvoud van het verzoek, ga ik met een diepe frons tussen mijn ogen moeilijk zitten doen met mijn agenda. K. laat haar ring uit haar vingers glippen; rinkelend valt die op de grond.

"Wat is dat?" vraagt mijn moeder. "Je gehoorapparaat?"

"Wat zeg je nou?" reageer ik, terwijl K. onder de bank kruipt. "Gehoorapparaat?" Laat dit een grapje zijn. "Ja, nou ja, dat kon toch", zegt mijn moeder. Geen grap. De volgende kwestie dan maar. Of wij het goed vinden dat mijn moeder haar verjaardag eigenlijk niet viert, maar toch wel, maar dan niet op haar verjaardag, en alleen met de kinderen. "Toch ook met de kleinkinderen?" vraagt mijn moeder aan mijn vader. Terwijl ze kissebissen over die vraag, en of ze dan een boottocht zullen doen of een wandeling langs het strand, en ik ze half serieus, half plagerig in verwarring breng met de suggestie dat we ook kunnen gaan boerengolfen, vraag ik me af hoe ik dit bezoek vooraf zo ontzettend verkeerd heb kunnen inschatten.