Zeef

Het was weer eens zo ver vanochtend: ik was even kwijt welke dag het was. Ik wist vrij zeker dat ik nog maar één dag hoefde te werken. Oeps. Dat waren er vanmorgen dus nog drie. Het zegt in elk geval iets over de impact van die anderhalf uur met de Rockchick & Co op de maandagochtenden. Maar het zegt ook iets over mijn geheugen, heb ik zo het idee. Want toen ik in de lunchpauze de stad in ging om iets te kopen, wist ik niet meer wat dat iets was. Er was een bepaald specifiek doel en ik kon het me niet herinneren. Pas toen ik me zojuist ging afvragen welk outfitje ik voor morgen zou uitzoeken, wist ik het weer: panty's. Dus het jurkje dat ik uitkoos moest ik weer terughangen. Nee, geen groot drama, wel een beetje jammer. Lastiger is dat ik zo langzamerhand een stadium heb bereikt waarin ik voor werkelijk alles briefjes moet maken als geheugensteuntje. Alleen - dat vergeet ik meestal. Ik heb weleens zin in een nieuw hoofd. Of heb ik dat al een keer gezegd?