Het eerste dat ik denk als we binnenkomen is: Ze hebben helemaal niets aan het huis gedaan. Het tweede dat ik denk is: O mijn god wat een ongelooflijk lelijke tafel. Als vervolgens het stucwerk als een gerimpeld oud appeltje en de bruine plavuizen op de vloer nieuw blijken te zijn, denk ik nog een keer: O mijn god. Daarna houd ik op met denken en vraag ik me alleen nog af: waar is Kleine broer zichzelf verloren? Het kleine vieze hondje van zijn vriendin keft fel en onophoudelijk en voert gerichte aanvallen uit op een nog kleiner hondje met bolle oogjes. Op de achtergrond klinkt SkyRadio-achtige muziek terwijl mijn ouders een intellectueel verantwoord gesprek proberen te voeren. Al het verjaardagsbezoek praat onvervalst Amsterdams en de vader van Kleine Broers vriendin heeft zijn gebit niet in. Kleine broer snijdt zulke grote stukken van de taart dat hij aan twee taarten niet genoeg heeft. Ik ontdek dat ze de tv-serie Het kleine huis op de prairie volledig op dvd hebben (15 boxen). Op de terugweg van Almere naar huis verliezen we de uitlaat van de auto.
3 opmerkingen:
beetje snobbig...?
@Elsewhere Hmpf... Was al bang voor zo'n reactie. Nee, niet beetje snobbig. Wel beetje veel verward. Niks tegen zijn plavuizen en stucwerk en niks tegen zijn bezoek - maar nogmaals: waar verloor Kleine broer zichzelf (en werd hij een kameleon)(vermoedelijk daar waar ik onzichtbaar werd). Binnenkort waarschijnlijk meer: 't broeit in mijn hoofd.
oké; misschien is dit zijn manier van 'omgaan met'.
En ik heb nou eenmaal een zwak voor mensen die grote stukken taart snijden... ;)
Een reactie posten