Liedje

We vergelijken onze iPods. Mijn gesprekspartner moet 'm dagelijks opladen, zegt ze. Ik vertel dat ik thuis mijn iPod vaak afspeel op een audioapparaat, en dat dat apparaat m'n ouwe Podje tegelijkertijd oplaadde, maar deze helaas niet. "Hè?!" zegt mijn gesprekspartner, en ze kijkt me aan alsof ik de grond onder haar voeten heb weggeslagen. "Hoe kan dat nou?" Dat weet ik niet, en het boeit me niet. "Ach, 't is alleen maar jam-…", begin ik, maar ze onderbreekt me met een spervuur aan nerveuze vragen. Djiezus, ze lijkt mijn moeder wel. Mijn steeds spaarzamere pogingen om tot een luchtig babbeltje te komen ontsporen vaak door onverwachte hysterie. "Stoor ik?" vraagt mijn moeder altijd als ze belt. "Nee hoor, ik was alleen maar aan 't stofzuigen", kan op een doordeweekse avond mijn antwoord zijn. "Hè?!" reageert mijn moeder, en haar stem schiet geschokt omhoog. "Stofzuigen? Moet je dat nú doen?" Huh? Is dat erg dan? Zo nonchalant mogelijk probeer ik te antwoorden, maar de paniek is gezaaid. Damn, ik wou dat ik niks gezegd had. "Is het nog altijd zo druk op je werk?" - ook zo'n standaardvraag van moedertje-lief. Waarbij haar stem trilt van ingehouden spanning. Altijd vergeet ik dat ik dan moet zeggen: "O, nee hoor, het is reterustig." Maar eerlijk als ik ben vertel ik dat het inderdaad nog druk is. "Word je dan niet te moe? Moet je leidinggevende daar niet iets aan doen? Is het nog wel leuk?" en meer angstige vragen vliegen me om de oren. "Druk is oké", probeer ik uit te leggen. "Druk is niet erg. Ik doe alleen maar leuke dingen, niets aan de hand." Noem tien andere onderwerpen – hetzelfde angstige liedje. Straks moet ik mijn ouders bellen om ze een goeie vakantie te wensen. Is het raar dat ik er tegenop zie?