Lentesneeuw

Traag als grote sneeuwvlokken dwarrelt de bloesem naar beneden. De blaadjes vallen in mijn haar, op het stuur van mijn fiets, in de vouwen van mijn jas. Lichtroze zijn de blaadjes. Lichtroze zijn ook de randen van de wolken. Mooi. Mijn stemming is verre van rooskleurig. Eigenlijk wil ik omdraaien en terug naar huis gaan. Maar zoals altijd doe ik dat niet. Het is moeilijk om toe te geven dat ik niet zoveel kan als ik dacht dat ik zou kunnen. Het is moeilijk om toe te geven dat ik structureel een stap terug moet doen. Het is moeilijk om toe te geven dat ik een ziekte heb en dat die ziekte nooit overgaat. Dat ik die hooguit leefbaar kan houden door mezelf meer in acht te nemen dan me lief is. Alsof ik alvast in een rolstoel ga zitten om te voorkomen dat ik later niet meer kan lopen. Goed. Ik bedoel: verdomme. Voor wie hou ik me eigenlijk altijd groot?