Falafelballetjes

Zorgvuldig verdeel ik het versgeperste sinaasappelsap over twee glazen: allebei evenveel. Uiterst democratisch ben ik in dit soort dingen, of het nu gaat om sap, falafelballetjes of nootjes in de yoghurt. K. vindt het vermakelijk, voor mij is het bittere ernst. Want zo ben ik opgevoed. Met een vader die voor zichzelf en mijn moeder in het weekend croissants kocht die ze besmeerden met roomboter en voor-de-kinderen-verboden-om-aan-te-komen-dure-jam, terwijl de kinderen het moesten doen met oud Aldi-brood. Dat overigens wel beter was dan oud brood van de echte bakker, want dat werd veel droger en harder. Met een moeder die de laatste frietjes op de borden van Grote en Kleine Broer schepte. "O, had jij ook nog gewild", zei ze toen ik ook mijn bord bijhield. De schaal was al leeg. "Dan krijg jij volgende keer wel extra", beloofde mijn moeder. Daags erna kwam ze tot de conclusie dat friet, net als vissticks, pindakaas en tal van andere etenswaren kankerverwekkend waren. De frituurpan verhuisde naar de schuur om er nooit meer uit te komen. Talloze voorbeelden als deze kan ik noemen, maar dat doe ik niet. Laat mij dat vruchtensap en de falafelballetjes en die nootjes gewoon maar lekker tot op de gram nauwkeurig verdelen – daar word ik nou gelukkig van.