Moeder

Een hele tijd sta ik uit het zolderraam te kijken naar de dreumes van de achterburen. Ik zie hoe ze rondscharrelt met haar driewielertje. Nauwkeurig een stuk speelgoed onderzoekt. Hoe ze met veel moeite een voetje bevrijdt uit een blauwe kous – tevreden lacht ze naar haar blote voet. Ook de andere kous moet uit. Ze trekt er aan en ze slaat er met twee handjes op, maar de sok geeft geen sjoege. Het meisje zet het op een krijsen en direct komt moeder tevoorschijn, die het voetje weer in de kous verpakt. Het kind ondergaat het met een kritische blik. Als vervolgens een paar laarsjes en de kat tevoorschijn komen, klaart haar snoetje op. Ik wend me af van het raam en staar naar mezelf in de spiegel. Hoe zou mijn kind zijn? Hoe zou het zijn om de moeder in een gezin te zijn? Ik zal voor altijd alleen maar dochter blijven. Ik bekijk het rommelige litteken op mijn kin. Zou ik mijn kind hebben verteld dat ik hier om de hoek van mijn fiets ben gevallen toen ik een jaar of negen was? Zou ik een goede moeder zijn geworden? Ik zal het nooit weten. Met mijn moeder was ik enkele jaren terug op stap. Mijn niet ingeloste kinderwens passeerde de revue. Een onderwerp waarover ik nog altijd liever niet praat. Maar we waren in de sauna en weinig hield me tegen om me bloot te geven. Het bleef een minuut of wat stil toen ik mijn hart had gelucht. "Zit je daar nu nog steeds mee?" zei mijn moeder toen.