Gloeioren

Mijn systeem is ontregeld. Nouja, ik zelf eigenlijk ook, sinds ik op maandag vrij ben en op vrijdag werk. Op dinsdag is aan het eind van de dag elke vezel in mijn lichaam ervan overtuigd dat we op de helft van de werkweek zijn aangeland. Fout: het was pas dag 1. Woensdag moet ik me vanwege enorme vermoeidheid aan mijn haren door de dag heen sleuren. Waarbij ik af en toe troostend denk: ach, nog maar één dag. Om me vervolgens met een schok te realiseren dat er nog twéé werkdagen zullen volgen. De donderdag onderga ik zonder dat het tot me doordringt. De wereld is in een waas gehuld. Of ik ben in een waas gehuld, dat kan ook natuurlijk. Het boeit me niet, het zal allemaal wel. Vrijdags spring ik wonderlijk kwiek uit bed. Al snel blijkt er echter geen sprake te zijn van kwiekheid. Nee, we hebben hier te maken met een zuiver staaltje van door oververmoeidheid veroorzaakt licht tot hevig MarsManisch gedrag. Met hoogrode konen en gloeioren werk ik me door de dag heen. Op zaterdag voel ik me alsof ik me om 3.00 uur 's ochtends op Schiphol gemeld heb om naar één of andere vakantiebestemming te vliegen. In eerste instantie lijk ik niet moe te zijn. Tot ik in de loop van de middag zeer sterk naar een bed begin te verlangen. Ik haat het, zo'n middagslaapje – teveel associaties met mijn zwaar depressieve tijd van weleer. Maar het moet ik kan er niet omheen mijn ogen vallen dicht. Zondag o heerlijke zondag. Eindelijk weekend. Als er geen moetjes op het programma staan zoals een koffie-uit-porseleinen-kopjes-met-een-gouden-randje bij tante J. En maandag aan het werk. Ehm – huh?