Doel

Soms maak ik direct rechtsomkeert zodra ik in de winkelstraat de krantenabonnementverkopers en goededoelenaansmeerders in het oog krijg.

Soms maak ik er een sport van om zo snel mogelijk om hen heen te zigzaggen. Daar word ik weleens overmoedig van en dan zigzag ik nog even terug. Vind ik mezelf helemaal stoer omdat ik die jongens en meisjes te vlug af ben. Voor het gemak vergeet ik dat op die momenten mijn uitstraling zodanig is dat niemand het zou wagen om mij aan te spreken. Ja, lekker makkelijk.

Heel soms laat ik mij juist graag aanspreken. Gewoon, om te checken of ik echt besta voor de gezelligheid. "Gratis Telegraafje mevrouw?" Nee hoor, ik heb al een echte krant. "Een donatie voor Amnesty International mevrouw?" Nee hoor, ik ben al lid van Amnesty. "Hebt u iets over voor Artsen zonder Grenzen mevrouw?" Nee hoor, ik ben daar al donateur van. En dan druipen ze teleurgesteld af, terwijl ze me mompelend een fijne dag toewensen.

"Jij wilt zeker iets voor het Aidsfonds?" zeg ik bijdehand tegen de jongen die in zijn rode jasje een stukje met me oploopt. "Inderdaad!" roept hij enthousiast. "Jammer dan", antwoord ik. "Want ik ben al vaste donateur van jullie." Met een blij gezicht draait hij zich naar me toe. "Cool man!" zegt hij. "Daar ga ik je een high five voor geven!"

Ik moet wel even op mijn tenen gaan staan om bij zijn hand te kunnen.