Klein

“Is dat tandpasta?” De man van de stomerij wijst een vlek aan op de revers van mijn colbertje.
“Neuh”, zeg ik. “Ik dacht dat het pindakaas is.” Eigenlijk weet ik dat zeker. Maar leg maar eens uit hoe dat spul tijdens een spannend spel met Hond, bal, hondensnoepjes en pindakaas op mijn jasje terecht kwam. Daar begin ik niet aan. En trouwens, waarom zou ik eigenlijk ook verantwoording afleggen aan de stomerijman? Hé, 't is mijn leven, weet je.
Stomerijmans werpt nog eens een blik op mijn jasje. "Het is maar een klein colbert”, zegt hij. “Ik maak er € 7,50 van.” Dat is een korting van maar liefst 65 cent. Hij niet het bonnetje aan het lusje in de kraag.
“Soms heeft het voordelen om klein te zijn”, zegt hij dan. Maar het klinkt niet alsof hij daar zelf overtuigd van is. Hij is vast nog altijd gefrustreerd dat hij vanwege zijn lengte nooit werd uitgekozen om mee te doen met basketbal, vroeger op de middelbare school. En ik denk aan de famous last words van J.: “Wat ben jij eigenlijk klein.” Echt niet. Alleen mijn colbert is klein. Zelf ben ik groot en sterk. Soms.